Eerste week + deel tweede week

Hoii iedereen!

Wij zitten nu alweer precies een week in Canada, time flies! Ik zal even in het kort vertellen over afgelopen week.

We vertrokken vorige week om half 1 en werden uitgezwaaid door een ontzettend leuk uitzwaaicomité! Brandon, de slappe, werd al ziek, zwak en misselijk voordat we ook maar een stap in de richting van het vliegtuig hadden gezet. Dus klapten we er maar snel een paar reispillen in om het overgeven (tevergeefs) proberen te voorkomen. Nadat ik het AED-alarm af had laten gaan (de autistische actie moest toch ooit gebeuren die dag) was het tijd om door de paspoortcontrole te gaan. Een paar traantjes later konden we beginnen aan de 1,5 km lange toch naar gate D57.
Eenmaal in het vliegtuig ben ik toch maar een paar extra zakjes gaan vragen, aangezien Brandon altijd moeite heeft om zijn maaginhoud binnen te houden in het vliegtuig. De angst dat Brandon zou overgeven was in de ogen van de stewardess af te lezen. Ze kon er namelijk niet tegen als mensen moesten overgeven. Fijn om te weten dat ik er moederziel alleen voor zou staan.

De eerste helft van de vlucht ging erg goed! Ik heb heerlijk van Rapunzel, Cars 2 en Frozen genoten en het eten was best lekker! Brandon heeft de hele vlucht in zijn eigen cocon van dekens en zijn parfumdoosje gezeten. Het parfumdoosje had hij zelf verzonnen zodat hij de geur van eten niet hoefde te ruiken. Dit werkte redelijk, totdat het ontbijt kwam. Het liefst was ik zo hard mogelijk weggesprint, maar ik ben blijven zitten en heb hem lief over zijn ruggetje gewreven. Gelukkig was de stewardess zo lief om mij op de stewardessenstoel verder te laten eten.
Ik was blij toen het vliegtuig eindelijk geland was (op de nieuwe landingsbaan van Calgary, jaja!) omdat ik dacht er vanaf te zijn. Toen we het vliegtuig al uit waren en in de slurf liepen kwam er een licht briesje wat heel misschien een lichte ondertoon van vliegtuigeten bevatte. Maar dit was alweer teveel van het goede. Hij heeft zijn maaginhoud letterlijk 4 keer terug in moeten slikken voordat er een zakje aanwezig was.

Toen we eenmaal voorbij de engste mensen ter wereld waren gekomen (de douaniers van Canada, die zijn serieus angstaanjagend en hebben absoluut geen enkel medeleven) werden we met zelfgemaakte armbandjes onthaald door Teagan, Cody, Dad en Deb.

Zaterdag gingen we de wedstrijd tussen Nederland en Brazilië kijken in de Ship and Anchor in downtown Calgary. Dit was the place to be voor een voetbalfan om de wedstrijden te bekijken. Het zat bijna helemaal vol en er waren maar 2 mensen voor Brazilië. Het was een hele leuke ervaring, alleen kijk ik toch liever in Aris de Wit. In Canada zijn ze bang dat ze voor paal staan, dus juichen ze niet en gaan ze ook niet uit hun dak. Dat was ook te zien toen ik die avond naar Local 510 ging. Dit was een kroegje (ook in downtown Calgary) waar 3 bandjes speelden, die mijn buurjongen Justin toevallig kende. Het was echt heel leuk (ook al was het niet mijn muziek) maar niemand danste. Toch een kleine tegenvaller. Ik heb ook een paar vriendinnen van Justin ontmoet, ze waren ontzettend aardig! Ik was blij toen het uiteindelijk 12 uur was, want toen konden we naar huis (ontzettende moeheid door de jet lag). Het was dat weekend ontzettend druk in de stad omdat er de "Calgary Stampede" was. Ik heb even op wikipedia opgezocht wat het is, want ik kan het zelf niet zo goed uitleggen:

De Calgary Stampede is een rodeo-festival dat wordt gehouden in Calgary en tevens het grootste jaarlijkse festival van Canada. Het wordt aan het begin van de maand juli gehouden en duurt 10 dagen. Tijdens het festival toont Calgary haar Wilde Westen Cowboy-imago aan de wereld. Naast rodeo wedstrijden worden tijdens de Stampede ook shows, concerten, chuckwagon-races en tentoonstellingen gehouden van onder andere de lokale Indianenstammen. Het festival wordt jaarlijks door meer dan één en een kwart miljoen mensen bezocht die zich veelal in western kledij tooien. Op de eerste vrijdag van de Calgary Stampede wordt er door de binnenstad van Calgary een parade gehouden en op diverse plaatsen in de stad worden pannenkoeken voor ontbijt opgediend.


Het is nu ondertussen weer een week verder sinds ik voor het laatst geschreven heb dus ik ga maar snel verder! Het valt me mee dat ik nu al verder ga en niet 11 augustus. We zitten trouwens ondertussen in Seattle!

Zondag gingen we met de buren Ray & Mary (ouders van Justin en Joseph) varen op de Elbow river in een rubber boot. Het was ontzettend lekker weer en het was erg leuk! Daarna hebben we nog even gezwommen en gezond. Fijn feitje was dat er twee dagen eerder een lijk uit diezelfde rivier was opgevist. Voor de rest was het water heerlijk!

Maandag t/m vrijdag hebben we veel gewerkt. Ik heb maandag, woensdag en vrijdag bij m'n vader gewerkt en dinsdag opgepast omdat de nanny ziek was. Brandon heeft de hele week bij mn vader gewerkt. Het werk dat we moesten doen heet line-walken. Dit houdt in dat we met behulp van een locater, een sniffer en een GPS gasleidingen op moesten sporen en deze moesten invoeren in de GPS en ondertussen met de sniffer moesten kijken of er sprake was van een lek. De gasleidingen lopen helaas niet langs de geasfalteerde weg maar echt midden door de meest onbegaanbare weilanden en bossen in the middle of nowhere (dit is de echte middle of nowhere, niet zoals the middle of nowhere waar Egmond-Binnen ligt). We moesten ook bearspray bij ons dragen voor het geval dat (het idee dat we een beer tegen konden komen vond ik niet heel geruststellend). We lopen ongeveer 5 kilometer per dag in de rijkste omgeving van Calgary (het dorp heet Priddis, maar omdat iedereen een tuin van gemiddeld 3 voetbalvelden heeft is het een HEEL groot dorp). We mochten van de baas niet langs een bepaald huis omdat daar een Rottweiler zijn terrain bewaakt. Iedereen in het bedrijf is bang voor het beest maar ik kon me niet voorstellen dat het zo erg kon zijn. Ik heb het dier vrijdag toch gezien en ik ben blij dat het naar zijn baas luistert want anders had hij ons opgevreten. De hond is zo groot als een volgroeid kalf en de blaf was angst-aan-ja-gend.

Zondag was Deb jarig, maar omdat wij die dag zouden vertrekken voor onze road trip vierden we het zaterdag. Onze neef zou die avond een pot Football spelen in Calgary waardoor een deel van de familie overkwam. Dat was ontzettend leuk omdat ik mijn twee tantes, nicht, neef en het vriendinnetje van m'n neef al heel lang niet had gezien. We hadden 's avonds een bbq en daarna heeerlijke taart gegeten waarna we snel door moesten naar de wedstrijd. Dit was echt ontzettend gaaf om een keer mee te maken! Het werd gespeeld in het McMahon stadium in Calgary. De Stalions uit Edmonton (waar mn neef in speelt) moest tegen de Gators uit Calgary. De spelers uit het laatstgenoemde team hadden allemaal een omvang van een mini-tank en als ze niet om de tegenstanders heen konden gingen ze er wel doorheen. Er moest daarom ook na 15 minuten een ambulance komen omdat een speler van de Stalions iets te hard omver was gebeukt waardoor hij te hard op zijn nek terecht was gekomen. Gelukkig waren de ambulancebroeders (2 vrouwen) al na een HEEL UUR klaar om ein-de-lijk, met de patient, het veld af te rijden waardoor de wedstrijd weer verder kon. De Stalions verloren helaas met 30-0, maar hun motto luidde dan ook: It's not about winning, it's about having fun!

Zondag moesten we nog alles last-minute inpakken (herkenbaar, jaja) voor de road trip naar Amerika. Hierna gingen we lunchen bij Earl's omdat het Debs verjaardag was. Ik wilde vorig jaar heel graag een tussenjaar nemen om bij Earl's te gaan werken omdat dit een best mooi en goed restaurant is. Ik ben op dit teruggekomen nadat ik er achter was gekomen dat ze op hakken moeten werken.

Hier eindigt mijn eerste verslagje :) ik heb dit verslag 3 keer door moeten lezen om de ergste spel- en zinsfouten eruit te halen. Mijn Nederlands is in 2 weken dramatisch achteruit gegaan, normale en logische zinsopbouw is alweer te moeilijk voor mij.

Ik hoop dat jullie het toch een piepklein beetje leuk vonden om te lezen

Liefs